Van walkman, discman tot ITunes & Spotify

Het is bijna niet meer voor te stellen maar vroeger hadden we geen iTunes of spotify en nee zelfs geen internet. Ik zou nu niet meer zonder kunnen want ik zit hele dagen allerlei soorten muziek te luisteren op de IPhone. Dit doe ik vooral voor mijn werk om inspiratie op te doen dat is zo ontzettend handig. Vroeger luisterde ik ook hele dagen maar dat ging toen heel anders. Ik maakte cassettebandjes met opnames of vanaf de radio tijdens de top40 in spanning afwachten wanneer en of je favoriete nummer op de radio kwam of ik nam het op vanaf mijn platenspeler dat vroeg veel geduld en tijd.  Ik kocht dan van mijn zuurverdiende krantenwijkinkomen een LP en huurde ze bij de Bieb. De drempel om aan muziek te komen was zo veel hoger dan tegenwoordig.

Ik vind het een goede ontwikkeling dat je tegenwoordig makkelijker muziek on the spot ter beschikking hebt. Mijn  eigen producties staan er ook bijna allemaal op, hoewel luisteren doe ik ze zelf niet meer want na oplevering hoor ik toch alleen maar de fouten in mijn werk maar linkjes toesturen voor mijn portefolio is zo veel gemakkelijker geworden.
Toch had het vroeger ook wel iets. Laatst vroeg ik aan een vriendin, weet jij eigenlijk nog wie mijn grootste idolen zijn. Zonder enige twijfel zei ze Stevie Nicks van Fleetwood Mac en Toto. Grappig want dat was inderdaad wel toen ik nog vrij jong was. Ze wist dat nog heel goed omdat ik voor haar altijd cassettebandjes opnam met inderdaad mijn idolen in de hoop dat zij ze op een dag ook geweldig zou vinden. In mijn muzikale vrienden kring maakte we voor elkaar dus bandjes. Die cassettebandjes waren voor mij van grote waarde want hierin stopte je je hart en ziel. Vele bandjes heb ik zelfs nog. Afspelen kan ik ze niet meer want het cassettedeck is ook in mijn studio verleden tijd, ze zijn dus ook niets meer dan emotionele waarde! 

  
Ik bezorgde de krant iedere ochtend en dat had ik nooit overleefd zonder mijn walkman. Daarna een half uur op de fiets naar school geen probleem ik luisterde toch continu naar muziek en de muziek verveelde me nooit. Oh en zo’n bandje was blijvend je kon er niet door ontvolgd worden ook en je data is niet steeds voor het eind van de maand op….Ik was wel grootgebruiker van batterijen, ach ja als dat alles is?

Conclusie de drempel is tegenwoordig veel lager en je hebt toegang tot zoveel meer muziek dan ik vroeger had. Allemaal voordelen toch? Eigenlijk niet want voor de producers en muzikanten is er bijna niets meer te verdienen op digitaal werk. Balen zeg ;( ben ik toch net te laat naar dit vak overgestapt want ook al breekt een nummer door rijk worden zullen we er niet echt meer van, helaas….

  

Who’s the boss…..

Misschien toch een beetje vreemd om hier anekdotes over te schrijven maar een feit blijft een feit ik word als vrouw toch echt minder snel serieus genomen in mijn geluidstechnische vak. Hoewel ik soms net zo veel of zelfs meer kennis en ervaring heb in dit vakgebied dan mijn mannelijke collega’s, spreekt men toch eerst altijd mijn mannelijke collega’s aan en gaan discussies met ze aan terwijl ik juist op dat moment degene ben die in charge is zeg maar. Ik heb de laatste 5 jaar echt wel mijn sporen in dit vak verdient vooral doordat ik er extra hard aan werk om zoveel mogelijk disciplines onder de knie te krijgen en omdat ik ook extra opleidingen volg zodat ik zeker weet waar ik mee bezig ben… Daarbij zit er zeker al 10.000 uur serieuze werkervaring in. 

Toen ik begin jaren 90 startte met mijn audiocarriere bij een importeur van een bekend merk audio en HiFi apparatuur realiseerde ik me dat ik deze producten toch wel heel erg gaaf vond. In de loop der tijd nam ik apparatuur mee naar huis om uit testen en ook keek ik regelmatig mee op de technische dienst om te zien hoe alles er van binnen uitzag. Ik wist gebruikerstechnisch vaak meer van de apparatuur dan de TD en zo gebeurde het dus ook regelmatig dat ik een klant via de telefoon terugkreeg omdat mijn technische collega’s wisten dat ik de klant beter kon helpen. Het was een beetje een spelletje dat we speelde waar we waarschijnlijk als collega’s onder elkaar alleen zelf de lol van inzagen maar zo’n klant die eerst zijn vraag niet bij mij wilde neerleggen omdat deze voor mij zeker te technisch was werd dan met de woorden van “oh maar die mevrouw die u net aan de lijn had weet daar echt veel meer van dan wij” en zo kwam zo’n klant verbaasd weer bij mij terug om vervolgens opgelucht weer de telefoon neer te kunnen leggen omdat het vaak al binnen twee minuten weer aan de praat was…stiekem voelde dat best goed. Maar meer het support en het ontzag van mijn collega’s die zelf heel goed waren op hun vakgebied, dat deed mijn eigenwaarde stijgen en gaf mij de inspiratie om dit vak ook echt te gaan oppakken.

Zo dus nu jaren later ben ik zelf officieel professioneel geluidstechnicus en helaas genoodzaakt om soms een studio extern te moeten inhuren omdat onze eigen studio door juridische problemen niet veilig genoeg meer voor mij was om daar nog opnames alleen te doen en daarna zelfs gesloten is. Dus ik huurde een vrij goedkope locatie in het midden van het land met geweldige vintage microfoons en ik keek er echt naar uit dit was best cool. Maar ja nog nooit heb ik me zo overbodig gevoeld. Ik ben gewend alles zelf op te stellen, uit te mic-en, in te regelen en ik heb daar in de loop der jaren mijn eigen werkwijze in ontwikkeld zodat ik snel aan de opnames kan beginnen. Hier was een stagaire die zonder pardon zonder mijn input aan het werk ging… Dingen deed die ik nooit zou doen en hij gaf mij het gevoel of ik een of andere onwetende engineer was…hij deed alles volgens het boekje wat ik zelf nooit doe omdat ik mijn eigen sound wil tijdens de opnames… Ik baalde en ik voelde me opeens weer niet serieus genomen… Tijdens een veel latere sessie drukte een andere nog onervaren stagaire spontaan op de stop knop nog voordat de gitaren waren uitgeklonken….en toen mijn collega me aankeek met een blik van het wordt nu echt tijd voor actie reageerde ik netjes maar duidelijk met de vraag of hij wilde weggaan bij de computer… Later heb ik hem zelfs de regieruimte uitgestuurd. 

  
Conclusie….Soms moet ik onaardig zijn en dus de grens vrij duidelijk aangeven, ik wil dat nooit omdat het de sfeer en de flow van de opnames te veel kan beïnvloeden… Best jammer!

Gelukkig  heb ik sindskort een nieuwe locatie waar ik zelf weer mijn ding kan doen. Ik doe alles buiten het boekje en mijn opnameruimte is een podium…niet echt geluidsdicht afgesloten…De droom die ik uitgesproken heb tijdens mijn diploma uitreiking is uitgekomen. Ik werk met getalenteerde en jonge muzikanten en geef ze een opstart. Met dank aan deze groep lieve en enthousiaste mensen waar ik zo trots op ben maak ik me er niet eens meer zorgen over of ik wel of niet serieus genomen wordt want ach zo belangrijk is het ook weer niet als je maar blijft genieten van het feit dat je je hart hebt gevolgd ondanks alle negatieve adviezen en het ongeloof….

Motto: Always believe in yourself!

Just a job to do?!

Al van kinds af had ik voor mezelf het beeld voor ogen dat ik als producer zou gaan werken met de toen in mijn ogen de meest geweldige muzikanten. Het was nog in het vinyl tijdperk, yep in die tijd kende men de CD nog niet eens en eerlijk gezegd toen de CD speler zijn intrede deed was ik waarschijnlijk ook een van de laatste die overstapte… Ik genoot namelijk van LP’s, pluisde ze uit van A tot Z, ik kende iedere engineer, producer, label, songtekst, welke muzikant wat had gespeeld of had geschreven ieder bedankje en ook de achtergrond echt alles. De platenhoezen hingen ook aan de muur.. Op school tijdens een vrije opdracht voor Reclametekenen maakte ik…..en dat was toen natuurlijk voor niemand in mijn omgeving een verrassing een eigen platenhoes, ja toen al sliep, at en dacht ik alleen maar aan muziek en de scène eromheen. Mijn opleiding leidde me naar verschillende banen in de commercie maar zelfs in die carrière zat ik dicht bij het vuur en bleef ik dromen van dit vak.

Het is voor mij dan natuurlijk de ultieme droom als je op een dag een masterclass kan bijwonen met een wel heel bekende producer die heel veel platen heeft geproduceerd waarvan ik ook alles had uitgeplozen in het verleden en in mijn fantasie ook een romantisch beeld van gevormd had hoe het er allemaal wel of niet aan toe zou zijn gegaan. Ik was waarschijnlijk ook niet toevallig op dat moment op de perfecte tijd en juiste plaats aanwezig …..alleen twee maren…je had je vooraf moeten registreren om dit überhaupt te mogen bijwonen oh en het kostte slechts 150,00 euro….. Tja soms komt mijn netwerk uit een jarenlange carrière in de audio dan toch nog eens van pas en trof ik een bekende journalist die ik in het verleden heel vaak van de nodige informatie had voorzien en hij boodt aan me dan als collega mee naar binnen te nemen..na wat overleg met de organisatie waar gelukkig ook wat mensen in zaten die ik ken mocht ik via een zijweg zelfs ook nog eens gratis mee naar binnen, wat een cadeautje was dat!

De desbetreffende grootheid werd op professionele wijze geïnterviewd door een kenner. Hij wist alles van deze man, gelukkig maar. Het gesprek liep namelijk voor geen meter. De producer had duidelijk last van diva gedrag…was ongeïnteresseerd en had een bui om op te schieten. Het was een moetje…  Hij was erg eigenwijs en is dat natuurlijk altijd al geweest en daarom is hij dus ook zo goed in zijn vak. Wat een afknapper hij heeft gewerkt met de groten der aarde maar hij klaagde aan een stuk door over de ene na de andere band/muzikant… Hij werkte in het tijdperk waar in ons vak geld geen issue was. Het kon niet op, tonnen tot miljoenen gingen er doorheen om slechts een plaat op te nemen. Niets was te gek en hij kreeg dan dus ook vorstelijk betaald voor zijn baan… Er is geen twijfel over mogelijk dat hij geniaal is in zijn vak, petje af wat hij heeft neergezet maar zag hij het dan echt als “just a job to do” en zag hij die inspirerende mensen met wie hij moest werken echt als een last?…Hij gooide zelfs de vuile was op straat over de ruzies binnen de bands, het drank en drugs gebruik enz. Na een half uur klaagzang had ik het wel gezien ik had alle positieve ins en outs willen horen over zijn legendarische sessies en ook zijn ideeën over de techniek willen horen…. Ik stond daar niet alleen in. Op respectvolle wijze probeerde de interviewer van alles los te krijgen maar duidelijk gefrustreerd liet hij het aanwezige publiek dan maar vragen stellen en het gesprek eindigde veel korter dan de bedoeling was. 

  

Zou ik me vergist hebben en was hij stiekem toch wel gepassioneerd omdat hij werkte met een aantal hele grote bands/muzikanten, hij noemde zijn ene zoon zelfs naar twee bandleden van “die erg bekende” band. Misschien had hij in zijn jonge jaren ook wel die spark …. Maar deed hij wel just his job  ?? en werd daar dan ook nog eens goed voor betaald voor iets wat ik voor bijna gratis zou hebben gedaan…let wel bijna gratis want ook ik moet eten en mijn hypotheek betalen…soms doe ik ook dingen omdat het moet voor het geld maar dan nog zal dit vak ondanks dat het niet altijd even makkelijk gaat nog steeds mijn allergrootste passie blijven!
Gr.,

Ingrid 

 

The show must go on

….een zeer bekende quote vooral in de entertainment wereld. De stem van Freddie Mercury klinkt keihard door de autospeakers waarin hij met veel passie zijn frustratie over het leven in deze metafoor weerspiegeld. Ik ben onderweg naar Den Haag voor een project bespreking met de veel belovende band Quattrovox. Ik raak weer in overpeinzing en op dat moment herinner ik me de documentaire waarin verteld werd dat Freddie toen allang wist dat hij met HIV besmet was en ook wist dat het slechts een kwestie van tijd was voordat… Maar hij ging er toen helemaal voor, leefde alleen nog maar voor de muziek en ging er mee door totdat hij er letterlijk bij neerviel. Hoe dan ook “the show MUST go on!” Want zelfs toen hij eigenlijk te ziek was werd de videoclip van “I’m going slightly mad” opgenomen, hij wilde niets liever dan dit maar kon het eigenlijk fysiek niet meer opbrengen, zo ver kan het dus gaan. Ver na zijn dood blijkt dat nog steeds, the show still goes on en is hij met zijn muziek en voortreffelijke vocals onsterfelijk geworden. Wat een respect heb ik voor deze man!

  
That’s life..hoogte en diepte punten. Vooral voor ons creatievelingen een must, wij halen er onze inspiratie uit. Op dit moment ben ik gezegend met veel hoogtepunten, waanzinnig leuke vooruitzichten, mooie cadeautjes die op mijn pad komen en ik koester dit alles wetende hoe het ook anders kan zijn. Toch ook nu spelen er “behind the curtians” zoals Freddie zo mooi omschreef, zaken waar de buitenwereld geen weet van heeft. Toch knijp ik mezelf iedere dag in mijn handen want ik realiseer me steeds weer hoe bevoorrecht ik ben in dit leven en denk dan terug aan momenten waarin ik door een persoonlijk verlies diep in mijn verdriet zat…het was zwaar en moeilijk en ik moest verder in een wereld waarin ik zelf niet echt meer verder wilde en met mensen om me heen die soms niet konden omgaan met mij en mijn verlies…..”Does anybody know what we are living for” vraagt Freddie in de song.

Ik verstopte mezelf daarom in de muziek maar ook dat bleek niet meer te werken en ik stopte daarna maar helemaal met muziek en sloot die deur voor mezelf af, dat was pas het echte verlies. Gelukkig heb ik mezelf en mijn muziek meer dan ooit weer teruggevonden. Een lange weg en vele jaren verder kan ik er anno 2015 weer optimaal van genieten.  The show must go on en nu met deze band uit Den Haag. Een super inspirerende avond was het waar contracten getekend werden, songs voor de opnames werden uitgekozen en wat kijk ik uit naar deze samenwerking omdat deze mensen net zo gedreven blijken te zijn in de muziek als ik. Maar dan helaas door alle ervaringen wel wat voorzichtiger en een beetje meer op mijn hoede dan voorheen.

I guess I’m learning….

Gr.,
Ingrid

Que Sera Sera

Juli 2011 stapte ik na toch een beetje twijfel in bij de Stichting Masters of Sound. Maar na het bezoeken van de studio in Roelofarendsveen was ik meteen om. Een mooie ruimte waar ik zeker weten leuke opnames zou kunnen maken, ik zag het voor me. Workshops en zangles geven en natuurlijk talentvolle bandjes helpen opstarten. Ik hoorde laatst nog dat andere collega’s van de opleiding in eerste instantie ook zoiets hadden van wow zij hebben daadwerkelijk een studio, zij doen het werk al…wij hadden het helemaal gemaakt. Mijn lang gekoesterde droom kwam uit maar die veranderde al heel snel in een nachtmerrie die tot de dag van vandaag nog voort duurt.

Na een tijdje hebben we er alles aan gedaan dat ik thuis in ieder geval verder kon en daar werkte ik mijn opnames en mixen verder uit. Een verademing. Er zijn op mijn zolder al vele opnames gemaakt die op CD’s zijn terecht gekomen. Het opnamehok is niet groot maar blijkt een ongelooflijk mooie opname akoestiek te hebben samen met mijn vooruitstrevende microfoontechniek blijkt dit een verrassend resultaat op te leveren. Een geluk bij een ongeluk en door dingen uit te proberen een must als aanvulling voor mijn producties . Nu doet de zolder ook dienst als vocal coaching studio en het concept slaat aan. Alle dromen en ideeën zijn uitgekomen alleen niet op de lokatie in Roelofsarendsveen waar ik zoveel van had verwacht toen.

  
Hoewel ik de stress het geruzie met de verhuurder en de bedreigingen niet echt mis, de ellenlange rechtszaken die waren een inspiratie killer, mis ik toch de studio zelf wel. Iedere week loop ik daar letterlijk weer tegen aan. 

Deze week ook weer omdat ik een waanzinnige nieuwe samenwerking ben aangegaan met een veelbelovende band uit Den Haag, slechts 20 minuten van R’veen maar helaas dit keer moeten de opnames ergens anders plaatsvinden. Waarschijnlijk wordt dat E-sound in Weesp maar er gaat toch echt niets boven een eigen studio waar je alle ins en outs storingen en het systeem kan dromen en dan is er vanzelf plaats voor de flow en de inspiratie.

Ondanks de tegenslagen, het onbegrip en de moeilijkheden heb ik vooral de afgelopen maanden grote sprongen vooruit gemaakt en daar ook heel hard voor gevochten. Met als hoogte punt de release van het zo lang verwachte album met zelfs een single die kort daarna volgde. Trots op mezelf dat ik het bijltje er niet bij heb neergegooid hoewel ik dit vaak echt wel overwogen heb en het toch maar niet heb gedaan. Een nieuw hoofdstuk komt eraan. Met een nieuw studioproject in het vooruitzicht en daarnaast hebben we de service nog verder uitgebreid met de band assistance tak waarin we de bands een zo breed mogelijk pakket gaan aanbieden. Al deze informatie is op korte termijn terug te vinden op de nieuwe mooie website die nu op dit moment in ontwikkeling is. Daarnaast zijn we een zeer vooruitstrevende tv documentaire aan het voorbereiden, waar nu al interesse voor is getoond vanuit een televisiezender uit de regio Zuid Amerika. Nooit verwacht dat ik zelf ook nog eens achter de filmcamera zou plaatsnemen. Het valt opeens nu weer gelukkig allemaal op zijn plaats.

Dus tja que Sera Sera, what ever will be, will be…..

Ingrid 

Start of something Good…. “meet and greet”

Het is al weer een tijdje geleden dat ik met een vriendin VIP kaarten had voor het concert van Daughtry in de Melkweg volgens mij was dat maart 2014 of zo…. Ik ben al jaren “die hard” fan dus dit concert mocht ik echt niet missen. Dat ze in Nederland speelden is ook erg bijzonder omdat deze band in Nederland nog vrij onbekend is en dat dit pas de tweede keer was dat ze hier waren… Ik wist niet dat we VIP kaarten hadden dat was een verrassing voor mij. Ik vind dit normaal gezien ook wat over the top omdat je mega veel betaald hiervoor en je de artiest in kwestie vaak maar 2 minutes ziet en dat voor maar liefst 175 euro of zoiets. Dat was ook in dit geval.. Ik was behoorlijk overdonderd en voelde me erg opgelaten hierdoor maar ja voor ik het al wist was er geen weg meer terug.

We kregen voorrang bij het entree en werden toen naar een man in rock/metal kostuum gebracht die dit georganiseerd had. Ik noem hem Bully…zo kwam hij namelijk over… Beetje onaardig beetje snauwerig en ik moest steeds maar denken wat een hoop geld en dan zo behandeld worden is dat wel normaal?  We kregen een postertje wat vooraf was gesigneerd en licht gekreukt, een lanyard met een VIP kaartje er aan en toen moesten we wachten in de hal voor de opening van de zaal.. En wachten…..en wachten…

Na een tijdje werden wij samen met de andere VIP’s in de concertzaal binnengelaten alwaar een professionele foto opstelling klaarstond zodat wij met onze held en de band op de foto konden. Ik keek het wat aan van een afstandje en dacht daar gaan we dan. Voorgegaan door een aantal in mijn ogen wat hysterische groupies die niet snel genoeg wisten hoe ze Chris moesten omhelzen enzo. Voelde zelfs ik me wat opgelaten. Chris leek hierdoor ook nog minder in zijn element, hij was al zeer schuchter binnengekomen en dit maakte het niet beter leek het wel. Ik dacht nog so not me…dit…wat moet ik hier nou mee… Toen was het mijn beurt. Als eerste heb ik me meteen voorgesteld aan de mannen van de band. Gevraagd hoe ze het in Nederland vonden..daarna heel kort echt heel kort met Chris in gesprek. Mezelf voorgesteld, verteld wat ik voor vak doe en hoeveel zijn muziek mij inspireerde.. Opeens keek hij me geïnteresseerd aan.. en zei nice to meet you Ingrid, yes I enjoy being here, great that I inspire you…Bully werd wat onrustig want dit viel even buiten het protocol… Dus ik werd vrij snel tussen de heren en naast Chris geplaatst voor de foto en hurry up Miss…. Ik dacht whatever…. Foto was een moetje en was klik klik klaar, check, alright and now please leave Miss…..Nog snel even iedereen een handje gegeven en gezegd enjoy your gig guys, you too hoorde ik nog net toen ik heel vriendelijk en maar toch dringend werd weggeloodst… Jammer ik had zo graag langer met mijn held en de jongens van de band gesproken…

   
 

Voordat het concert zou beginnen duurde het nog even. Wat rond gelopen nog even de mengtafel van dichtbij bekeken(natuurlijk) en wat met de andere VIP’s gepraat en toen besloten we boven op de trap voor het podium te gaan staan en dat bleek achteraf best een slimme zet. We konden alles overzien en het geluid was daar best goed…maar toen pas kwam de echte verrassing van die avond… Tijdens het optreden zag Chris mij opeens staan en kwam richting ons om voor ons te zingen…ik dacht eerst nee joh dat verbeeld ik me dat kan toch niet… Maar ja het bleek wel zo te zijn… Super omdat dit tijdens mijn favoriete nummer  “start of something Good” was. Aan het einde van het nummer gooit hij me een plectrum toe…helemaal fout ik lachte daarom en haalde mijn schouders op hij lacht gooit er nog eentje weer mis…hij lacht en gooit er dan nog eentje en yes! die raakt mijn schouder en valt op de grond…helaas niet meer gevonden maar wat een mooi gebaar was dit…. Met een big smile loopt hij weer naar het midden van het podium om de rest van de voor mij toen helemaal geweldige show voort te zetten… 

Gr., 

Ingrid 

To stress or not to stress

Toen ik begon met de opleiding en toen ik later ook instapte in de stichting M.O.S.(studio Roelofarendsveen) waren alle opnamesessie gebaseerd op een gezonde vorm van stress. Tegenwoordig is dat minder erg. Ik weet namelijk dat er altijd dingen mis kunnen gaan tijdens sessies en dat ik daar alleen met veel zelfbeheersing en innerlijke rust mee om kan gaan. Ook de ervaring van alle keren dat ik het opgelost kreeg telt natuurlijk nu ook mee. Er was eens een sessie van een dag gepland in mijn studio in Oosterhout. Muzikant had speciaal hiervoor een dag vrij genomen en omdat ik dit ontzettend waardeerde lag de lat ook erg hoog op dat moment.  In de ochtend voordat hij zich meldde werkte de mengtafel opeens niet goed samen met de IMac. Mijn digitale tascam tafel is geen makkelijk in te programmeren apparaat. Dat is een understatement, nee als hij het niet doet….ga er dan maar vanuit dat ik er wel even mee bezig ben om alles weer aan de praat te krijgen. Als dat zelfs al lukt…..
Hoe vaak heb ik deze tafel al wel niet vervloekt! Vooral op die bewuste dag. Het einde van het liedje de muzikant is toen maar weer naar huis gegaan.

O ja en toen dacht ik dat dit het stress moment was allertijden, de muzikant in kwestie was door mij best wel op een voetstuk geplaatst….en tja ik viel dus keihard door de mand… Nu weet ik wel beter!

 

E -Sound Studio Weesp 2 mei 2014

 
Echte stress is het pas als je er achter komt dat net voor het opleveren van de recal op een master die door een fout in je eigen mix moeten worden aangepast….opeens het project niet meer opstart? Uuuh nog nooit meegemaakt Logic start alle projecten op alleen deze track niet??? Uuuuuh kan niet?? Ik blijf vrij rustig….even de back-up terug halen….uuuuh nee start hiermee ook niet op, nou ja zeg. Ik blijf kalm, IMac uit en weer aanzetten…nee nog steeds niets…ok Logic had nog een update ach die zal het wel oplossen, toch? Nee!! Oh oooh nu slaat de paniek toe…wat nu? Rustig blijven ademen kijken wat was die foutmelding nu ook al weer. Iets met izotope alloy plug in en can’t find of zoiets nou ja dan start hij toch normaal gezien gewoon op? Pfff zucht, zweet toch even de band mailen en informeren ik moet het nu echt even aan iemand kwijt… Ilok werkt, check, laatste update plug in gedownload, check…. Ja en nu?? 

Ok izotope adviseert me om de update op de plug in nogmaals uit te voeren, we zijn ondertussen al een dag verder, het is het proberen waard dus doe ik dat…. En fingers crossed! Kaarsjes branden 😉 en……..hij start op en het duurt en duurt en dan ja! De schade is een kapotte gitaar track, de volgende ochtend tussen 9 en 10 komt de gitarist hem snel opnieuw inspelen….mix herstellen en jaaaa mooier dan eerst zelfs, ja nu is alles echt klaar! 

Weer iets overwonnen!

Ingrid

Seven steps….(deel 1)

Midden in de stress rond de afhandeling van de FM CD is het opeens een zeer aangename verwelkoming dat ik op deze zaterdag een afspraak heb met producer/collega Edwin. Edwin heb ik leren kennen tijdens de opleiding en een aantal jaren geleden heb ik mogen meewerken aan de opnames van het album van zijn band “Seven Steps of Denial”. Het proces rond dit album was een zeer boeiende ervaring….. Vandaag gaan we wat tryout opnames doen voor heel iets anders maar al snel komen de opname ervaringen van toen ter sprake en de warme herinneringen worden weer met de nodige lach en de “do’s and don’ts” van toen opgehaald.

Ik noem het daarom throwback Saturday…Het moet ongeveer februari /maart 2012 zijn geweest. De exacte datum weten we niet meer. Onze studio in Roelofsarendsveen is een kompleet weekend afgehuurd voor de opnames van 14 nummers uitsluitend drums… Op zaterdagochtend vertrek ik al vroeg vanuit oosterhout zodat ik ruim op tijd ben voor deze strak ingeplande sessie. Door de perikelen rond de overname van het pand door een andere huurbaas die het allemaal niet zo netjes met ons neemt weet ik nooit in welke staat ik de studio nu weer aan ga treffen. Dit keer valt de schade mee gelukkig. Het drumhok leegruimen, stofzuigen nog even voor de zekerheid, de mic’s uitzoeken en klaarleggen. Project aanmaken, mengtafel checken(soms staat hij net iets anders ingesteld dan ik graag zou willen). Ook dat loopt volgens plan. In de tussentijd hebben Edwin, drummer Laurens en zanger Marcel die vandaag fungeert als roady zich al gemeld en bouwen in een snel tempo de boel op. En hup daar gaan we dan want er is geen tijd te verliezen. Ik herinner me nog dat ik op dat moment dacht, 14 nummers in twee dagen? als dat maar gaat lukken…. 

 

Stichting Studio Masters of Sound (foto Thijs Winthagen)

 
Het is gelukt maar dit doen we nooit meer zo spreken we naar elkaar uit aan het einde van het sessie weekend. Het was zwaar, vooral voor Laurens die vanaf dat moment mijn eeuwige bewondering mag dragen voor zijn professionele opstelling, passie, drive en talent, man oh man wat heeft deze jongen hard gewerkt. Ik ben vanaf het eerste nummer al meteen onder de indruk van zijn drumwerk en hoe hij met precisie de click track bijna steeds weer helemaal weg speelt. De eerste nummers gaan ook als een trein maar hoe verder we komen hoe meer de vermoeidheid gaat meespelen en de fouten er in slopen. Op de CD is dit niet terug te horen daarop hoor je de energie en de drive terug die tijdens deze opnames mee is opgenomen. Collega’s die hun goed bedoelde interesse komen tonen worden vriendelijk maar toch wel dringend verzocht ons met rust te laten om de concentratie niet verder te verbreken. Ik herinner me dit weekend als een grote waas zo diep zaten we in de flow. Als op zondagavond nummer 14 er dan ook eindelijk op staat zijn we moe maar voldaan en mijn werk zit erop..hoewel omdat de klik tussen mij en de band zo leuk is bied ik ze de mogelijkheid aan om de vocal tracks in mijn studio in Oosterhout te komen opnemen, en ze zeggen ja daarop maar eerst gaan ze in hun eigen studio’s de gitaren en de bas opnemen.

Dus ook dit verhaal krijgt een vervolg…….

Ingrid

We lose ourselves in the things we love….

Is het zo dat we ons verliezen in de dingen waar we van houden? Ik denk het wel. Soms drijf ik ook wel eens door in de liefde voor het vak, in de inspiratie die ik door iemand krijg en trek ik hier onschuldige slachtoffers in mee. Sommigen willen niet anders en kicken daar op. Anderen weer niet…  Of niet meer en haken dan voorzichtig af…zodat ik ontroostbaar achterblijf.

Maar ook ik kan wel eens genoeg krijgen van de muziek, bijna nooit maar toch ook wel eens.. Vooral als het iets is wat ik moet doen, wat nodig af moet of als iets me hoe dan ook geen inspiratie geeft. Dan moet ik opeens de was doen, strijken en oh ja de kast dat is erg die moet nodig opgeruimd worden…. Nadat ik dit heb gedaan weet ik dat ik toch weer aan het werk moet…. nog even koffie en dan weer snel met frisse tegenzin de studio in beloof ik mezelf. Opeens valt tijdens het koffiezetten mijn oog op deur van de koelkast….Kijk nou oh nee vies en wat is de keuken een rommel, nee die moet echt nu even schoon.. Oh ja ik moest die mix voor het album ook nog aanpassen. Zo en dan is er weer een dag voorbij. Geen mix klaar die al lang af had gemoeten en een ongeduldige klant verder. 

Duidelijk een ernstige vorm van uitstelgedrag!

Zo was het ook bij het uitwerken van de pre-masters voor het reeds bij de vaste lezers beruchte album. Nee ik vind dit geen vervelend klusje echt niet dit is mooi werk en ja dit geeft me inspiratie dit is mijn prestige project, mijn lang gekoesterde passie, alles en iedereen moet hier al jaren voor wijken ook omdat dit soms zo lekker goed past bij het besproken uitstelgedrag …. Maar nu niet in dit geval is het een fijn staaltje faalangst omdat ik die lat weer net iets te hoog voor mezelf leg.. Pssst en een klein geheimpje aan de lezers, stiekem ben ik toch wel erg bang om na het einde van dit jarenlange project keihard in een gat te vallen…. erger nog dan geen alibi meer te hebben om me achter te kunnen verschuilen voor het geval dat…daarom wil ik er eigenlijk geen afscheid van nemen natuurlijk, toch? Al die jaren ging dit project in alles voor en kon ik mijzelf hierin lekker verstoppen met de opmerking, nee dat lukt nu even niet want het Album van FM moet af. 

Na een volledige dag hard werken om de laatste aanpassingen af te ronden wordt ik in de nacht zwetend wakker omdat ik bijna zeker weet dat ik de “door mijzelf ingestelde” deadline niet ga halen, dus er weer uit en mixen maar tot de zon weer op komt. En zo gaat het nog een dagje zo verder. Dan opeens is het Klaar! Nu nog even alles voor de zekerheid doorluisteren de heren de mixen sturen en op de gestelde deadline versturen aan Jeffrey………Niet gelukt dus…maar uiteindelijk is alles gelukkig toch nog goed en redelijk op tijd bij de mastering terecht gekomen. Ik voel de druk van de band, de fans en mijn eigen dierbaren loodzwaar op mijn schouders rusten 5 juni moet het album er echt zijn hoor Ingrid, geperst en al! 

De rest van de masters druppelen nu zo’n beetje binnen en ze zijn stuk voor stuk mooi het wordt geweldig! De hoes is ook klaar en de website van de band is super mooi aangepast naar het ontwerp en in de stijl van de bijzondere hoes. De jongens gaan er voor en promoten zichzelf op alle social media. Super trots ben ik op ons als productie team maar vooral op de jongens die stuk voor stuk aan mij bewezen hebben dat ze “onuitputtelijk” geduldig zijn geweest al die jaren maar dan vooral ook veel geduld hebben gehad met mij!

Vandaar dat ik de spreuk in de album hoes aan de hele band als dank hiervoor heb opgedragen:

 

Albumhoes “Little do we know” Fool Moon

 
Wordt vervolgt….

Ingrid.

The Bucket list

En daar is opeens onverwacht de email van Jeffrey mijn mastering engineer die nog net op de valreep voor zijn vakantie mij verrast met de eerste twee gemasterde tracks van het album waar ik nu 3 1/2 jaar aan gewerkt heb. Nog 14 te gaan…Nu is het officieel, nog een stapje dichterbij het album en de release. Overvallen door dit durf ik ze in eerste instantie niet eens te luisteren zo spannend vind ik het nu opeens. 

Track nummer 1 is een song met een lang verhaal. Iedere track heeft zo zijn eigen werknaam deze heet voor mij ATWE. Track nummer 2 draagt de naam van het album, “Little do we know” Little voor mij.  

Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik een aantal dingen op mijn “Bucket list” staan. Als klein meisje van 10 a 11 jaar had ik al een Pioneer platenspeler tweedehands een afdankertje van mijn neef en een Sony versterker, zelf gekocht en uitgezocht. De versterker had een microfoon ingang zodat ik met mijn platen mee kon zingen ik gebruikte een MD-421 van mijn vader hiervoor, toen nog niet wetende hoe mooi en kostbaar deze microfoon was. De platen leende ik bij de bieb of uit mijn vaders kast die de techniek deed bij de locale ziekenomroep dus muziek was er genoeg bij ons thuis. Ik nam alles dan op mijn cassettedeck op. Daar kwam later een bandrecorder bij. Het was het analoge tijdperk dus nog geen cd spelers beschikbaar. 

Ik wilde zangeres worden dus zong ik vanaf mijn zesde al dag in en uit met alles mee ik oefende zo hard op mijn gitaar totdat ik mezelf kon begeleiden. Nee wat ik echt wilde was werken in een studio of front of house zijn in de live sound, al die knopjes en schuifjes intrigeerde me. Vreemd, vriendinnen begrepen dat niet zo en dat begreep ik weer niet want dat was toch super spannend?

  
Jaren later krijg ik eindelijk de kans in Studio Moskow op 3 juli 2011. Ik mag samen met nog twee andere collega’s van de opleiding een band opnemen. Een of twee nummers 5 uur studiotijd. Ik mag de band regelen, ik vraag aan Fool Moon of ze mee willen werken. Ze zeggen ja, wow ze zeggen ja! Twee nummers nemen we op waaronder ook ATWE.  Dan als toetje mag ik een nummer alleen afmixen in studio Skyline van Ignace tijdens een praktijkles wat normaal een duo les is. Natuurlijk kies ik voor ATWE. Ik hoorde mijn mix van toen laatst nog terug. Tja… 

Nu heb ik de bijna laatste versie van dit voor mij bijzondere nummer in handen en deze is echt heel anders maar we zijn dan ook wel een aantal gitaar- en drie nieuwe vocalopnames verder. Dit is het nummer wat me zo had geraakt en waarom ik zo graag met de jongens van FM wilde werken en daarom is het ook extra speciaal om het nu als eerste master in handen te hebben.
Wordt vervolgt….

Ingrid